آدرسدهی در Excel
برای نوشتن فرمولها در Excel از آدرس خانههای جدول استفاده میشود. Excel آدرس خانۀ مورد انتخاب را در فرمول وارد نموده، محاسبات مورد نیاز را انجام میدهد؛ امّا این فقط ظاهر ماجرا است: وقتی محتوای خانهای که فرمول را در ان ایجاد کردهایم، به خانۀ دیگری منتقل کنیم، خواهیم دید که آدرسهای موجود در فرمول تغییر کردهاند؛ در واقع، Excel برای ایجاد فرمول، نه از آدرس خانههای جدول، بلکه از تفسیر آدرسها بر مبنای موقعیّتشان نسبت به خانۀ فرمول استفاده میکند: این را آدرسدهی نسبی میگوییم.
علیرغم اینکه این رفتار پیشفرض Excel بسیار جذاب به نظر میرسد، در موارد بسیاری میخواهیم که آدرسدهی ما ربطی به آدرس خانۀ مبنا نداشته باشد. در این حالت، باید فرمول را بطور دستی ویرایش کنیم و در جاهای لازم، شناسۀ $ را درج کنیم. قاعدۀ کلی این است: هر آدرسی که با $ آغاز شود، آدرس مطلق است وگر نه، آدرس نسبی است.
A1 | هر دو آدرسدهی نسبی شدهاند |
A$1 | ستون، آدرسدهی نسبی شده و ردیف، آدرسدهی مطلق |
$A1 | ستون، آدرسدهی مطلق شده و ردیف، آدرسدهی نسبی |
$A$1 | هر دو آدرسدهی مطلق شدهاند |